Hilde dond 30 nov en vrijdag 1 dec. Van San Rafaël via Valle Grande naar El Nihuil 85 km.

donderdag 30 nov, van San Rafaël naar Valle Grande , 35 km. 
Hilde 
Tegen half tien vertrekken we na een rustig relaxt ontbijtje op de camping bij onze tentjes.
Vanuit San Rafaël is  het niet ver om op route 173 richting El Nihuil te komen, want met onze camping zitten we al aan de goeie kant van de stad. De weg blijkt tot de Valle Grande  gewoon goed geasfalteerd te zijn , is helemaal niet druk en we kunnen het hele stuk makkelijk over de vluchtstrook fietsen. Het is een weg langs een prachtige echte blauwe wildwaterrivier de Rio Atuel, de eerste die we in Argentinië zien en de weg loopt er door de canyon soms stijgend soms dalend langs met de bergen  steil omhoog naast ons.  We hebben prachtige uitzichten over de kolkende blauwe rivier waar geraft wordt en op de rode grillig gevormde ruige bergen. Tegen de middag na ongeveer 35 km stuiten we op een stuwdam die angstaanjagend  en bedreigend voor ons opstijgt. Het is de Central Hidroelectrica Nihuil IV aan het Embalse Vall Grande.  We besluiten vandaag aan deze kant van de dam een camping te nemen met zwembad direct aan de Rio Atuel;. Camping Rincón de la Ensenada in Valle Grande.
Als onze tentjes staan en we wat in de schaduw hebben zitten bijkomen van de hitte, gaan we eens kijken of we met een raftingboot mee kunnen.  Nou dat kan en samen met ons gaat er een  leuk stel mee waarvan de jongen Engels spreekt , omdat hij in Schotland en Canada gewoond heeft. Onze raftinginstructrice spreekt ook wat Engels wat de commando’s voor ons wat makkelijker maakt, voorwaarts, achterwaarts en stop. Deze drie commando’s daar gaat het om.  We krijgen een helm op en een zwemvest aan . Het is geweldig leuk en spannend want  we moeten ook nog twee te water geraakten van een andere boot redden en bij ons aan boord hijsen. Bij ons gaat  alles goed en we deinen  en klotsen veilig over de woeste golven zonder om te slaan of over boord te vallen. Ergens halverwege de 11 km durende vaart kunnen we even buitenboord aan de touwen van de boot in het water hangen, heerlijk. En wat is het zicht vanaf de rivier op de bergen fantastisch. Een ontzettend leuke belevenis deze hele 11 km durende rafting. Smaakt naar meer, wie weet in Chili. ‘s Nachts een ongelooflijk onweer en keiharde regen. Tenten de volgende ochtend behoorlijk smerig van   opspattende aarde, maar gelukkig droog. 

vrijdag 1 dec , van Valle Grande  naar El Nihuil 48 km. 

Hilde

Vanaf iets voorbij de camping gaat de geasfalteerde weg over in een onverharde zanderig weg  met veel stenen en keien. Waarschijnlijk is het een weg die min of meer bedoeld is voor het werkverkeer voor  de vier hydrocentrales bij het stuwmeer Embalse del Nihuil, maar het is nog wel de 173. 
De eerste 20 km is het fors omhoog, laagste versnelling en vooral rustig aan. Soms even stoppen, wat drinken, iets eten en weer verder omhoog. Pfffff......Gelukkig is het niet dat hete weer van gisteren want het is zwaar bewolkt en nog fris ook, maar we zweten als otters en worden dus toch drijfnat. Stilstaan moet dus niet te lang want dan word je ijskoud. Intussen zijn de bergen waar we door fietsen wel onbeschrijflijk indrukwekkend en in een prachtige verscheidenheid aan kleuren, van donkerrood tot een soort lichtgroen en ook de dieptes zijn voor Lennie en Monique met hun hoogtevrees angstaanjagend. Zij vinden het doodeng als ik , zonder hoogtevrees, te dicht bij de rand van  een afgrond ga staan om naar beneden te kijken, terwijl mij dat niets doet. 
Ergens op een top komt er opeens een jonge vrouw in sportkleding aangelopen  die bij een toeristenorganisatie  hoort voor  mountainbikers die daar ergens net zijn afgezet. Ze omhelst ons want ze vindt het zo stoer van ons dat wij dit doen. Ze kan er niet over uit. Ze zegt dat we nu het ergste gehad hebben en dat we ook de beste dag ervoor uitgekozen hebben, omdat de hitte zoals van gisteren, hier nu killing zou zijn geweest. 
Oké we gaan weer verder, het kan nu niet zo ver meer zijn, maar dat blijkt toch net even anders , want als we tegen half drie zomaar ineens een doodstille verlaten camping tegen komen, Complejo Rio Azul, waar een restaurant bij is en waar zowaar mensen leven, horen we van de restaurant baas, die voor ons een heerlijke steak met frietjes en salade maakt, dat we nog minimaal drie uur te gaan hebben en dat we nog heel wat moeten stijgen. Oh, nou ja, dan kunnen we tegen zeven uur in El Nihuil zijn, nog tijd genoeg dus. Het blijkt inderdaad nog een hele klim te zijn en soms moeten we toch echt even lopen , maar we komen toch nog ergens tussen half acht en acht uur aan in El Nihuil en nemen een prettige hosteria, bestaande uit twee slaapkamers, een keuken met ronde tafel en een douche met wc en wastafel . Heel gezellig al is het nou niet echt overal even schoon. Wel fijn dat er buiten een tuinslang ligt waarmee we de aangekoekte leem een rode klei tussen onze remmen etc kunnen wegspuiten. Fietsen zien er weer fris en toonbaar uit.