Hilde, zaterdag 27 jan van Villa O’Higgins 50 km per pick-up naar de Chileense grens

zaterdag 27 jan 2018 van O Higgins 50 km per pick-up  naar de Chileense grens. 

Vanmorgen is  nog even niet duidelijk of er iemand is die ons naar de Chileense grens gaat brengen, maar rond 10 uur is er groen licht en weten we zeker dat het goed zal komen. Behalve ons drieën zijn  er nog Lana  uit Canada, en drie Argentijnse fietsers , dus bij elkaar 7 mensen en 7 fietsen en een heleboel bagage van de zes anderen die al op de fiets vertrokken zijn . Dat zijn Philip en Annette het Franstalige koppel dat in Engeland woont, Roy de man van Lana, Loes en Linda de twee Nederlandse vriendinnen en Jean Loup  de Franstalige Belg die in Alaska begonnen is. 
 Als de chauffeur  rond 13 uur met een minibusje bij het hostel aankomt en al die fietsen ziet , keert hij om en komt terug met een extra man en twee pick-ups. 
In de eerste pick-up gaan 4 fietsen achterin de bak, die van ons drieën en die van Lana . Ik mag naast de chauffeur, Lennie , Monique  en Lana op de achterbank. In de andere pick-up de drie Argentijnen met hun fietsen en bagage. Dus rond twee uur kunnen we vertrekken, na het nemen van een heleboel foto’s van de volgeladen pick-ups met ons erbij. 
Na ongeveer 30 km halen we de fietsers in die dus al ver voorbij de helft zijn en Roy is zelfs al bij het eindpunt. Dat is ongeveer 1 km voor de Chileense grens bij een houten Refugio waar we in kunnen slapen. De kleine vierkante hut is gebouwd van dikke houten planken en balken en de bovenste drie planken aan weerskanten kunnen kantelen dus als je er een stok tussen steekt blijven ze open staan, wat met hitte wel lekker is natuurlijk want dan tocht het lekker door. 
Omdat we er niet alle tien in kunnen, zetten Roy en Lana, Jean Loup en Linda en Loes hun tent op een lage plek waar het niet zo waait, want dat doet het met orkaankracht. Daarna verzamelen we wat droog hout en maken een gigantische fik in de grote haard. Maar intussen schijnt de zon en kunnen we ook buiten wat uit de wind zitten en ons potje koken. Drinkwater kunnen we halen bij de grenspost, handig. Achter de hut staat een klein houten bouwsel wat een wc  blijkt te zijn. 
Er hangen in de hut wel wat spullen aan spijkers,  zoals een hoed en wat kleren en er liggen dekens, er ligt zeep, een fles water, een bak water, een zwartgeblakerd keteltje,  dat je denkt, dit moet van iemand zijn. En ja hoor, als we allemaal ongeveer klaar zijn met ons maaltje eten komt er een kleine man met baret op een paard aan, met nog een paard erbij, die stomverbaasd is dat er volk in zijn hut zit. Het is een schapenscheerder die klaar is met zijn werk. Gelukkig spreekt Annette vloeiend Spaans en vraagt hem of dit zijn hut is en of het een probleem is dat wij hier een nacht  slapen. Ze biedt hem thee aan of koffie, maar hij moet eerst de paarden even water geven en komt dan terug. Hij blijkt in Gobernador  Gregores  te wonen waar wij naar  toe moeten. Hij vertelt dat het morgen mooi weer is met zon en minder wind. En dat er daar ook een bus is naar El Chalten. Dat is mooi. Als we allemaal hebben gegeten en koffie of thee hebben gedronken gaan we eens kijken hoe we kunnen slapen. De schaapsherder ligt op een smalle strook achter een stukje schot aan hoofd en voeteneind , dus in het midden open, tegen de wand tegenover de haard. We leggen de rest van de betonnen vloer helemaal vol met onze tentzeilen en met de deken die we mogen gebruiken. Mijn matje komt direct naast de schaapsherder, met dat stukje schot tussen hem en mij in, dan kop/ staart Philip, dan Annette, dan Lennie en dan Monique. Het past maar net. Slaapzakken erop en heerlijk slapen terwijl de loeiharde wind brullend om de hut heen giert en door de ruime kieren tussen de planken door blaast , heerlijk. De hut kreunt en kraakt onder het geweld van deze loeiende wind maar dat is ie wel gewend en we hoeven dan ook niet bang te zijn dat er iets mis gaat. Welterusten.