Hilde , woensdag 7 febr . Met de bus 300 km van El Calafate naar Puerto Natales in Chili .

7 februari 2018 - Puerto Natales, Chili

woensdag 7 febr 2018 . Van El Calafate met de bus 300 km naar Puerto Natales. 

donderdag 8 febr . Dagje in Puerto Natales 

Erg vroeg op en tent etc inpakken want om zeven uur moeten we bij het busstation zijn. Roy en Lana gaan ook met deze bus, dus er moeten vijf fietsen in. Deze keer worden de fietsen niet op elkaar gelegd maar staan ze naast elkaar in een aparte ruimte, wel met de voorwielen eruit natuurlijk. De mannen die de bagage doen gaan er voorzichtig mee om, dat ziet er geruststellend uit. 
In dit soort luxe Argentijnse dubbeldekkers heb je vaste plaatsen, er is een wc aan boord en de stoelen kunnen in slaapstand. We vertrekken om half acht over Ruta 40. Het is een hele rit door een onbegrijpelijk eindeloze woestijn met geelbruin golvende heuvels maar vaak ook alleen maar lege vlaktes. We rijden over zowel asfalt als veel onverhard, dus erg snel gaat het niet. Rond een uur of een komen we bij wat gebouwtjes zomaar ergens midden in de woestijn wat de grens met Chili blijkt te zijn. Ergens zijn we dus van Ruta 40 afgeslagen en verder gegaan op wegnr  293 en vervolgens op Ruta 9 naar Puerto Natales. Er zijn twee  grenscontroles, eerst de Argentijnse waar iedereen de bus uit moet en met paspoort langs de controle. Zodra je de bus uit komt, word je ongeveer omver geblazen door de orkaanwind. Er is nauwelijks tegenin te lopen, ongelooflijk. Je moet er niet aan denken dat we dit hadden moeten fietsen. Bij de volgende grenscontrole, de Chileense, na ongeveer 3 km,  komt er eerst een man met een snuffelhond die de bagage die uit de bus getrokken is en op de grond ligt, doorsnuffelt . Ook wordt de hond, een zwarte labrador met een oranje veiligheidshesje aan, nog het bagageruim in gedirigeerd. Enkele grote trekkingrugzakken moeten door de eigenaren mee naar binnen  worden genomen en door een scanapparaat. Dan moeten we allemaal de bus weer uit, tegen de wind in tornend naar het grensgebouwtje lopen en daar binnen langs het loket met achter ramen de douanebeambten die onze paspoorten bijzonder nauwkeurig bestuderen. Daarna de bus  weer in en dan verder door de eindeloze woestijn tot we tegen drie uur Puerto Natales bereiken. Wat een geluk dat we dit krankzinnige stuk niet hebben hoeven te fietsen. Zou echt niet te doen zijn geweest. Bij het busstation zetten we onze fietsen weer in elkaar, tassen erop en op zoek naar een geschikte camping een beetje uit de wind . We vinden een kleine camping, Camping Josmar,  die beschutte grasplekken heeft tussen schuttinkjes en met een leuke keuken om binnen te kunnen zitten, met aanrecht, gasfornuis, koelkast, vierkante tafel en een luie bank. Helemaal prima. Morgen blijven we hier een dag om te kijken welke excursie we kunnen doen en om vast tickets te kopen voor de bus naar  Punta Arenas. 

4 Reacties

  1. Henk de Leeuw:
    8 februari 2018
    Weer leuk verslag. Altijd spannend zoon grensovergang!geniet op de camping gr. Henk de leeuw
  2. Katja:
    9 februari 2018
    weer een hele belevenis zo te horen,geniet morgen can evt. excursie
  3. Carel:
    9 februari 2018
    Nog lang geen ´schengen´daar Was t wel leuk om toch nog ns zoiets mee te maken ? Wel om te lezen hoor ! Veel plezier
  4. Eric Dix:
    9 februari 2018
    Wat een theaterstuk bij die grensovergangen zeg. Much Ado About Nothing zullen we maar zeggen. Maar wel weer een mooi sfeerverslag en prachtige foto's.