Hilde. woensdag 14 febr . Van Porvenir naar refugio op kruising naar San Sebastián en Cameron 100 km

woensdag 14 febr. Van Porvenir naar refugio op de kruising naar San Sebastián en Onaisin, 100 km . 

We zijn vroeg aan het ontbijt en kunnen dus ook lekker bijtijds weg, negen uur. We nemen de Y 71 onverhard richting Onaisin en Cameron wat prima te doen is en een prachtige route grotendeels vlak langs de zee die we vaak heel laag rechts van de weg zien. We moeten soms ook stevig klimmen omdat de weg niet altijd zo vlak langs de zee loopt omdat er gewoon geen plaats is voor een weg. . We hebben de wind mee, maar ook ergens opeens opzij waardoor ik dan ook vrijwel meteen onderuit geblazen wordt en een stuk moet lopen tot waar we linksaf buigen, want vanaf dan hebben we hem  steeds mee. Heerlijk weer, lekker zonnetje en prachtige route. Pas als je even stil staat, merk je hoe hard de wind is, zeg maar rustig orkaankracht.  Soms zien we aan de kant van de zee wat vreemdsoortige bouwsels van voornamelijk metalen golfplaten en hier en daar wat hout en we gaan eens proberen of we daar wat beschut kunnen zitten om wat brood te eten. Dan komt er een kleine man aangelopen en die ons uitnodigt mee naar  binnen te komen. Je weet niet wat je ziet want het hele bouwsel staat volgepakt met van alles en nog wat, vooral stapels boeken, oude kranten en een hele stapel grote informatieboeken die wij vroeger thuis ook hadden. Maar er is ook een stapelbed, waarvan het onderste dienst doet als kast, want dat ligt helemaal vol met kleren en andere spullen. En er staat een stoel. De man is erg vriendelijk en maakt op de een of andere manier nog twee plaatsen vrij om te zitten.  Dan vraagt hij of we koffie of thee willen. Nou, thee lijkt ons het meest veilig . Hij heeft twee schone mokken en is naarstig op zoek naar een derde, maar ik haal even mijn eigen inklapbeker  zodat hij niet de hele hut ondersteboven hoeft te halen. Heet water zit in een soort ijzeren hoge pan die op de kachel staat , nou ja, kachel is een groot woord, het is een roestig olievat waarin hij een deurtje heeft gezaagd zodat hij er hout in kan doen en er is een schoorsteenpijp aan gemaakt die door het dak naar buiten steekt. Geweldige kachel die het prima doet want het fikt lekker en het theewater is loeiheet. 
Als we weer weggaan wil hij nog even een foto maken van ons. 
Oké, we kunnen er weer tegen en komen even later twee fietssters  tegen uit Frankrijk die in Ushuaia zijn begonnen. Ze tornen tegen de wind in en balen dat ze dus wat de wind betreft in de verkeerde richting gaan.  We raden ze aan even bij de man van het bouwsel op bezoek te gaan. Wij hebben gelukkig nog steeds wind mee en gaan als een trein hoewel we af en toe echt steile klimmetjes hebben. 
Tegen half zeven bereiken we de kruising met Ruta 257 naar San Sebastián en de Y85 naar Cameron en we zien er een klein wit houten gebouwtje waar een werkman bij loopt. Daar maar eens informeren of we in dat houten hok kunnen slapen. De man heet Herman , erg vriendelijk met een Duitse overgrootvader, vandaar zijn naam, en hij zegt dat deze refugio openbaar is en dat we er zonder probleem in kunnen. Wat een bof. Als we onze spullen die we nodig hebben een beetje binnen hebben gezet komen er nog drie fietsers aan. Die willen ook graag hier overnachten. Het zijn twee meisjes en een jongen van rond de dertig en komen uit Brazilië . De refugio is ruim genoeg en het is ook wel gezellig. Dan komen twee mannen van de wegwerkzaamheden die hun werkkeet 100 meter verderop hebben staan ons vragen of we water willen en of we bij hun komen eten. Wat een verrassing. Ze hebben een werkkeet om in te slapen, met een wc en wasbak en eentje om in te eten met een echte keuken erin. Als ik mijn zeep laat zien begrijpen ze meteen wat ik bedoel  en nemen me mee naar de keet met de wc en het wasbakje. Er staat ook een grote ton water en een plastic waterkan waarmee je water uit de ton schept en in het wasbakje doet en dan kun je je wassen. Oh wat een onverwachte luxe. In de andere keet staat een vierkante  tafel en we worden er omheen gedirigeerd en krijgen heerlijke zelfgemaakt soep met veel vlees en stukken aardappel, wortel en vermicelli . Glazen erbij voor bier of Sprite maar thee en koffie kan ook. Het is een ontzettend leuke belevenis en de Brazilianen spreken gelukkig ook Spaans en Engels dus ze kunnen voor ons vertalen . Dit soort belevenissen zijn de kersen op de taart. Het is al bijna donker als we teruggaan naar de refugio waar we de vloer bedekken met onze grondzeiltjes en daarop onze matjes uitrollen. Weltrusten.