Hilde, donderdag 25 jan rustdag in Villa O’Higgins

donderdag 25 jan 2018  rustdag in Villa O’Higgins 

Vanmorgen eerst weer dat heerlijke ontbijt. Dan gaan we na wat aanrommelen in café  NordWest op ons gemak koffiedrinken met iets erbij en daarna fietsen we, zonder bagage, 7 km naar het eindpunt van de Carretera  Austral, waar ook de boot komt die we moeten hebben over het Lago O 'Higgins. We maken daar wat foto’s bij het officiële bord dat dit het einde is. Helaas kunnen ze niet op het blog, want ik had mijn iPad niet meegenomen en heb geen mobiel meer, Monique lukt het niet, die vindt het te lastig, en Lennie ook niet. Nou ja, misschien ooit nog eens. Het einde van Ruta 7 is meteen daar waar de boot over Lago O’Higgins morgen om negen uur vertrekt. We hadden eerst gehoord dat het acht uur zou zijn, maar kregen net te horen dat het een uur later is, dus we hoeven  niet om half zes op. Die 7 km erheen is trouwens prachtig langs het turquoise  blauwe Lago O’Higgins. De klimmetjes die er zijn,  komen we zonder bagage wel heel makkelijk op, wat een verschil zeg. 
We maken ergens ook nog een uurtje een wandeling wat omhoog en een uur terug want er is geen tijd genoeg om langer te gaan, dus die gletsjer hebben we niet gezien. 
Morgen wordt een spannende dag , eerst 15 km tot de grens wat redelijk te doen schijnt te zijn maar daar zullen we ook moeten klimmen, dan houdt het pad bij de grens gewoon op en moeten we nog 6 km naar Lago del Desierto door een soort bos met veel obstakels en zullen we moeten lopen en soms zelfs bagage van de fietsen moeten halen en later ophalen, want het schijnt een smal  pad  te zijn waar je met de fiets nauwelijks door komt en soms moet je je fiets over boomstronken of watergeulen tillen. Maar gelukkig zijn we met drie en kunnen we elkaar helpen.  Als we die 21 km morgen kunnen doen, zullen we voor Lago del Desierto wildkamperen en zaterdag met de boot oversteken en meteen door fietsen naar El Chalten, waar we weer op een camping kunnen staan. 

Nog vergeten te vertellen dat de eerste mensen die we zagen toen we in O'Higgins aankwamen de mensen waren met wie ik in de auto  was meegereden op zoek naar Lennie. Ze hadden ons al aan zien komen en kwamen ons enthousiast zwaaiend tegemoet. Wat een verrassing. Ook de mensen in de pick-up die achter mij bleven rijden op een zware klim tot ik boven was en me toen voorbij reden, bravo roepend door  het open raam , zaten in het hostel. Wat een toeval. En vandaag bij het eindpunt van de Carretera Austal was er een koppel dat met de bus  reisde en ons al verschillende keren vanuit de bus gezien had. Ze hadden nu even een paar mountainbikes gehuurd en vonden het ‘amazing’  dat ze ons nu juist hier op het eindpunt weer zagen. 
Wat een leuke toevalligheden  allemaal.