Hilde. donderdag 14 dec. Van Las Lajas naar Pino Hachado, 52 km.

14 december 2017 - Pino Hachado Pass, Chili

donderdag 14 december , van Las Lajas naar de Pino Hachado 52 km

Vanmorgen heel vroeg op, nog niet eens licht, want we willen bijtijds onderweg naar de grens met Chili, of eigenlijk vlak daarvoor, tot bij de afslag van wegnummer 23 naar de Icalmapas op 1300 meter. 
We nemen afscheid van ons campinghondje, een echt schatje, dat zich al helemaal aan ons gehecht heeft en braaf steeds met ons mee loopt en tegen een van onze te tentjes  aan ligt te slapen om ons te bewaken. 
Bijna klaar met inpakken loop ik met mijn kop tegen een stuk afgebroken tak net boven mijn tentje aan. Godskanonne, bloedt als een rund , loopt zowat mijn ogen in, dus Lennie en Monique drukken  er een prop wc papier tegenaan om het bloeden te stelpen en gooien er wat betadine op, maar er zit wel een snee van twee cm  lang en een halve cm breed bovenop mijn kop, dus hechten lijkt wel verstandig. Gelukkig is er een soort hospitaaltje in het  dorp, waarvan de wachtkamer meteen de behandelkamer is. Kost alleen weer een hoop tijd maar er moeten toch mooi twee hechtingen in, dus goed dat ik er even naar heb laten kijken. En dat allemaal gratis en voor niks.  Bij ons ben je met zo’n akkevietje meteen door je eigen bijdrage heen. Oké, krijg ook nog een strip anti biotica mee en wat overbodige paracetamol en we kunnen weer verder, maar eerst moet er nog wat benzine gehaald worden aan de pomp voor de branders van Lennie en Monique en omdat daar even op gewacht moet worden gaan we naast de pomp bij Restobar Don Pedro een bakkie doen en omdat die Don Pedro met de melk zulke mooie figuren in onze koffie maakt, nemen we er nog een. Maar ook omdat hij WiFi heeft. 
Het is een drukte van belang bij de pomp van de vele  vrachtauto’s en pick-ups die naar of van Chili komen. 
Tegen 10 uur!!!!  gaan we eindelijk onderweg. 
We verlaten Ruta 40 en nemen Ruta  242 wat een rustige weg is, ondanks dat we gehoord hadden dat er druk verkeer zou zijn, maar het begrip druk is voor ons anders dan voor hier, want als er elke vijf min een vrachtwagen langs komt is het veel. Nou ja, later in de middag ligt  het aantal iets hoger met vaak twee of drie vrachtwagens achter elkaar. De weg loopt prachtig door  een vallei waar de Rio Haichol  doorheen meandert en stijgt niet bijzonder veel, maar het  is de steeds sterker wordende wind die je de das om doet met soms windstoten van  80 km per uur die je ineens van de weg afblazen. Soms moeten we echt even lopen.  Als we ergens een plekje uit de wind vinden om wat te eten en onze fietsen langs de weg laten staan, valt eerst die van Lennie om en daarna ook die van mij als er een lange vrachtwagen voorbij rijdt, met als gevolg dat  mijn standaard finaal doormidden breekt, wat echt heel vervelend is want we staan  vaak ergens even stil en dan heb je die standaard echt nodig. Nou ja, er zijn ergere dingen en we hopen op ooit een keer een fietsenwinkel. 
Tegen vijf uur wordt de lucht donkerder en  dreigend en het wordt ook kouder, bovendien trekt de wind steeds harder aan, zo’n beetje orkaankracht zodat we weer een stuk moeten lopen. Maar dan zien we in de vallei voor ons, vlak voor de afslag naar wegnummer 23, opeens wat huizen liggen  en  ja hoor, een bord met Cabanas. Oohhh wat komt dat goed uit. Er loopt een man rond die we aanroepen en vragen of we kunnen overnachten en of we even mogen kijken. Het is een oud houten huis wat hoger tegen de berghelling bovenaan een pad met een doodenge houten trap (tenminste voor Lennie en Monique met hun hoogtevrees)  waar je je  binnen in een soort houten berghut waant met een oud fornuis, aanrecht met gootsteen, een tafel,  stoelen, een echte douche en drie slaapkamers. Niet super schoon maar wel eg leuk en de huisbaas met pet is een aardige komische man die meteen een gaskachel aan zet en een soort boiler voor warm water. Het licht werkt op een aggregaat en doet het van 20:00 tot 24:00 uur. 
We slepen de fietsen naar een overdekt hok halverwege het pad naar het huis en brengen de spullen die we nodig hebben via die gammele trap naar binnen.
Daarna lekker douchen, koffie maken, beetje zitten en wat praten met de komische huisbaas die ineens binnenwandelt en daarna gaan we lopend 500 meter een pad omhoog op  om te eten bij Horses & Huskys een ongelooflijk leuk houten huis, waar ze 50 husky’s en wat paarden  hebben en in de gezellige huiskamer met mooie ramen rondom staat een robuuste houtkachel. In de winter maken ze sledetochten met de Husky’s en je kunt er paarden huren. Er hangen ook een heleboel sneeuwschoenen. Afgelopen winter hebben ze tot in oktober sneeuw gehad. Het huis is door de eigenaar zelf gebouwd en hij vertelt dat de grond hier gratis is omdat er toch niemand wil wonen. Hij heeft ook een paar kleinere huisjes gebouwd die hij verhuurt aan voorbijgangers en er zijn wat vrijwilligers die bij hem werken en wonen, zoals het meisje uit Norfolk UK dat er al drie jaar woont en er ook wel zal blijven, gezien de relatie met de huisbaas. Verder nog een vrijwilligster uit Finland en eentje uit Duitsland en er is ook een vrouw die met twee paarden naar Ushuaia trekt, gewoon dwars door de heuvels op kompas en die slaapt onder een tarp. 
Oeps, daar is fietsen naar Ushuaia  maar niks bij.  Alhoewel......? 

Foto’s

5 Reacties

  1. Carel:
    16 december 2017
    Het blijven leuke belevenissen daar !
    Succes met de volgende etappe's
  2. Barbera:
    16 december 2017
    Leuk!
    Hilde lijkt wel het fornuis van ? met zn ezels midden in het bos bij Brunig
    Monique, hopelijk van de valpartij met de schrik bijgekomen?
    En ik maar hopen dat dit met een fiets met brede banden niet zal gebeuren.
  3. Esther:
    16 december 2017
    Leuk beschreven weer deze scenes! Ik zie ze als een reisprogramma op tv voor me!
  4. Katja:
    16 december 2017
    weer een heerlijk reisverslag ,Boeiend hoor. Jullie beleven heeeel wat zo te horen
  5. Eric Dix:
    16 december 2017
    Goed verhaal weer hoor. Maar doe een beetje voorzichtig a.u.b. Niet nog eens je kop stoten zusje!