dinsdag 28 november, Van Tunuyan naar wildkampeerplek 65 km voor San Rafaël, 95 km

Dinsdag 28 november, van Tunuyan 95 km verder tot 65 km voor San Rafaël. 

Hilde
Tegen half negen rijden we weg van de camping in Tunuyan op weg naar Pareditas over Ruta 40 waar we verder zullen gaan over wegnummer 143 richting San Rafaël omdat Ruta 40, die rechtdoor gaat, erg slecht schijnt te zijn. 
Op het deel vanaf Tunuyan tot Pareditas is het opvallend groen met heel veel bijzondere bomen en stroomt er water door een soort sloot. 
Na een km of 30 over een soort snelweg waar we op de vluchtstrook kunnen fietsen, treffen we in het dorp San Carlos een Shell  benzine station met een shop en koffie zitjes. We nemen daar een bakje en er is WiFi . 
Daar ontdekken we op een kaart aan de muur dat er behalve de snelweg nog een weg is die we tot aan Pareditas kunnen nemen. Het blijkt een weg voor een groot deel onverhard en daarom natuurlijk ook erg stoffig als er auto’s langskomen of ons passeren. Maar het is wel veel prettiger dan langs die snelweg op de vluchtstrook. 
In Pareditas gaat net de school uit en komt er een nieuwsgierig groepje kinderen naar ons toe waarvan er een bijdehante jongen weet te vertellen dat er een hostel is en een camping. Maar als we dat doen moeten we morgen 110 km naar San Rafaël en dat is voor Monique te ver. Dus daarom gaan we toch maar verder over  weg 143  die ineens door een totaal ander landschap als een rechte golvende weg steeds wat stijgend  dwars door de woestijn loopt, wat een grote tegenstelling is met wat we zojuist hebben afgelegd door dat groene deel tot Pareditas. 
Nou ja, niks aan te doen. We gaan kijken of  we na zo’n 30 km ergens wild kunnen kamperen wat niet mee valt omdat het ineens overal erg kaal is en er bijna geen bomen zijn. Maar we krijgen een tip van twee mannen in een pick-up die zeggen dat er tien km verderop een huis is waar mensen wonen, waar we kunnen staan. 
Opgetogen gaan we erheen, blijkt 16 km te zijn maar dat geeft niet en eerst komen we nog langs iets anders met een hek en een vlag en gaat Lennie vragen of het daar is. Aardige man die daar woont, dat echt wel, zegt Lennie, maar we mogen er alleen staan als zij  bij hem komt slapen. Oeps, dat toch maar niet dan. Even later vinden we het huis,  achter een hek,  waar we wel mogen staan, waar een paar werkmannen wonen of althans verblijven, van wie we een emmer water krijgen en waar we ook nog mogen douchen. Wat een heerlijke onverwachte luxe. 

Komende dagen zijn we zeer waarschijnlijk verstoken van internet omdat er weinig plaatsen zijn die we tegenkomen.